SŁOWO BISKUPA PELPLIŃSKIEGO NT. POWOŁANIA KAPŁAŃSKIEGO
Siostry i Bracia,Dzisiaj w Ewangelii Jezus nazywa siebie chlebem życia i zapewnia „Kto do mnie przychodzi nie będzie łaknął” (J 6,35). W każdy Wielki Czwartek w tajemnicy Wieczernika uświadamiamy sobie, że oddzielenie Eucharystii od kapłaństwa jest niemożliwe. Posługa kapłana jest po prostu konieczna, aby nie zabrakło nam Chleba na życie wieczne. W związku z tym chciałbym skierować kilka słów do mężczyzn, którzy rozważali bądź rozważają drogę powołania kapłańskiego.
Drodzy Młodzi Przyjaciele, Może w Waszym sercu już od dłuższego czasu kiełkuje myśl o seminarium duchownym. Może słyszycie cichy głos Boga, który wzywa Was do głębszej refleksji nad swoim życiem i powołaniem kapłańskim. Nie bójcie się odpowiedzieć na ten głos! Wstąpienie do seminarium to pierwszy krok ku realizacji Bożego planu, a także wyjątkowa okazja do wzrastania w wierze, poznawania samego siebie i odkrywania głębokiej radości
z bycia blisko Boga.
Kapłaństwo to nie zawód czy sposób na życie. To misja, którą Jezus Chrystus powierza swoim wybranym, aby służyli innym, prowadząc ich ku Bogu. To powołanie
do bycia pasterzem sługą, który z oddaniem troszczy się o swoją wspólnotę, wskazując drogę do prawdziwego szczęścia i zbawienia. To oddanie swoich ust do głoszenia Prawdy
i swoich rąk do sprawowania sakramentów. Czasami wraz z myślą o powołaniu kapłańskim przychodzi też wątpliwość, czy dam radę, czy jestem godzien, czy na pewno ja. Wszyscy mamy świadomość naszej niegodności i słabości, ale Jezus zna nas lepiej, niż my sami siebie oraz jest silniejszy od naszych wad
i ograniczeń. Powołuje słabych, aby jeszcze bardziej jaśniała Jego moc. Spójrzcie
na powołanie Apostołów. Nikt poza Jezusem nie widział w prostych rybakach wyjątkowych głosicieli Ewangelii. Nawet oni sami nie uświadamiali sobie w pierwszych
chwilach powołania, że będą zdolni do oddania całego swojego życia na służbę Zbawicielowi. Poszli jednak za Tym, który powołuje. Obecnie również Jezus wzywa.
Na pierwszy rok do naszego seminarium zgłosiło się 5 kandydatów. W całym pelplińskim seminarium na dzień dzisiejszy będzie zatem 30 alumnów. Niech ich przykład, a jeszcze bardziej wzór świętych kapłanów, którzy z oddaniem służyli Bogu i ludziom, będzie dla Was inspiracją.
Niech ich życie będzie dowodem na to, że warto zaufać Bogu i pójść za Jego wezwaniem. Proszę Was, Młodzi Przyjaciele, otwórzcie swoje serca na działanie Ducha Świętego. Jeśli czujecie, że Bóg wzywa Was do kapłaństwa, odpowiedzcie z odwagą i zaufaniem. Seminarium w Pelplinie czeka na Was, aby wspólnie rozeznać drogę powołania oraz towarzyszyć w przygotowaniu do przyjęcia sakramentu święceń.
Powierzam Was Bogu w modlitwie i na czas odważnych decyzji,
z serca błogosławię.
Wasz Biskup Ryszard
Siostry i Bracia,
W ubiegłym roku, w 780 rocznicę powstania diecezji chełmińskiej, zwanej obecnie pelplińską, Stolica Apostolska wyraziła zgodę, aby Najświętsza Maryja Panna Nieustającej Pomocy była główną patronką naszej diecezji.
Nie był to tylko symboliczny akt, ale urzeczywistnienie pragnień wielu wiernych i kapłanów. Z radością oddaliśmy się ponownie Maryi w opiekę: w wielu parafiach głoszone były rekolekcje o Matce Nieustającej Pomocy; we wspólnotach w których nie było tego zwyczaju, zaczęto modlić się nowenną; a od kilku miesięcy Najświętsza Maryja Panna Nieustającej Pomocy pielgrzymuje po naszych domach w znaku kopii swojej cudownej ikony.
W tym roku po raz pierwszy będziemy obchodzili 27 czerwca Jej uroczystość jako głównej patronki. Niech będzie to szczególny dzień spotkania się z naszą Matką Maryją oraz doświadczenia jej pomocy. Zachęcam wszystkich do uczestnictwa w tym dniu we Mszy Świętej oraz uroczystego odmówienia Nowenny do NMP Nieustającej Pomocy. Zapraszam również do pielgrzymowania w tym dniu do kościołów, które są szczególnie poświęcone naszej patronce i uzyskania tam odpustu. Jest to zarówno nasza katedra, kościoły parafialne w Brzeźnie Lęborskim, Kamienicy Królewskiej, Skorzewie, Żalnie, Kaliskach, Lalkowach i Turzu, jak również kościoły filialne w Kębłowie, Karwnie i Małoszycach. Zapytajcie proszę Siostry i Bracia Duszpasterzy, o której godzinie wyrusza pielgrzymka z Waszej lub sąsiedniej parafii. Niech najbliższy czwartek będzie oczywiście świętem Maryi, naszej diecezji, ale i nas samych, którzy przychodzimy do Niej – jak deklarujemy w modlitwie nowennowej – z największa ufnością, nie licząc na własne zasługi ani dobre uczynki. Prośmy, aby Maryja nieustannie przychodziła z pomocą w wielorakich potrzebach naszych oraz byśmy potrafili jeszcze gorliwiej oddawać cześć Jej Synowi.
Na dobre świętowanie przyjmijcie błogosławieństwo Boga Wszechmogącego, Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Wasz Biskup Ryszard
BOŻE CIAŁO 2024 r.
W czwartek 30 maja w Uroczystość Bożego Ciała tradycyjnie wyruszyliśmy w procesji do czterech ołtarzy. Trasa wiodła przez ulice naszej parafii. Rozpoczęliśmy od ul. Dworcowej, przez ul. Młyńską oraz Człuchowską. Stacja przy ostatnim ołtarzu procesji i jej zakończenie odbyło się w kościele Matki Bożej Częstochowskiej.
Dziękujmy Parafianom za udział w Eucharystii i procesji, za świadectwo wiary i miłości do Najświętszego Sakramentu.
Szczególnie dziękujemy Panom niosącym baldachim, Służbie Liturgicznej, dzieciom komunijnym oraz dziewczynkom sypiącym kwiaty, niosącym chorągwie, policji, a nade wszystko tym, którzy przygotowali po raz kolejny tzw. Boże Domki.
I KOMUNIA ŚWIĘTA
W niedzielę 19 maja w uroczystość Zesłania Ducha Świętego ks. Proboszcz udzielił po raz pierwszy Komunii Świętej 48 dzieciom.
Dzień wcześniej dzieci oraz ich rodziny przystapiły do sakramentu Pokuty i Pojedniania.
Niech ten czas będzie dla wszystkich Parafian świętem wiary oraz umocni naszą relację z Jezusem obecnym w sakramentach.
DIECEZJALNY DZIEŃ MŁODZIEŻY W KOŚCIERZYNIE
W Niedzielę Palmową grupa młodzieży z naszej parafii wraz z parafiami w Człuchowie udała się na Dzień Młodzieży w Kościerzynie.
Przeżyliśmy wspólnie procesję i Mszę św. z ks. Biskupem Ryszardem, zdjedliśmy smaczne kiełbaski oraz uczestniczyliśmy w koncercie ewangelizacyjnym, który poprowadził zespół "Przyjaciele" ze Starogardu Gdańskiego.
Zmarźnięci, ale szczęśliwi wróciliśmy do Przechlewa.
NOWI MINISTRANCI
W Niedzielę Palmową pięciu kandydatów dołączyło do grona ministrantów.
Gratulujemy Im odwagi i cieszymy się z kolejnych młodych chłopców, którzy pragną służyć Bogu i ludziom.
Polecamy Ich i całe Rodziny modlitwie naszych Parafian.
Ponadto zapraszamy nowych kandydatów chętnych do służby. Zbiórki zazwczaj w soboty w salce parafialnej.
DROGA KRZYŻOWA ulicami Przechlewa
W piątek, 22 marca, przed Niedzielą Palmową odbyła się w naszej parafii Droga Krzyżowa ulicami Przechlewa.
Dziękujemy wszystkim wiernym za udział, ponadto Policji, Państwu Hamernik za nagłośnienienie oraz Służbie Liturgicznej Ołtarza i osobom nisącym krzyż
z poszczególnych wspólnot parafialnych.
Metropolita gdański abp Tadeusz Wojda został w czwartek wybrany na nowego przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski.
Nowego przewodniczącego wybrali biskupi zgromadzeni w Warszawie na 397. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski.
Abp Tadeusz Wojda jest pallotynem
Nowy przewodniczący jest pallotynem. Ma 67 lat. Od 3 marca 2021 r. jest metropolitą gdańskim. Zastąpi na tym stanowisku metropolitę poznańskiego abp. Stanisława Gądeckiego, który na czele KEP stał od 2014 r. przez dwie kolejne pięcioletnie kadencje.
W ramach Konferencji Episkopatu Polski abp Wojda od 2017 r. jest członkiem Komisji ds. Misji, a od 2018 r. członkiem Kościelnej Komisji Konkordatowej. W 2021 r. został członkiem Rady Stałej KEP i Zespołu przy Delegacie KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej. W 2021 r. wybrano go na przewodniczącego Rady Nadzorczej Fundacji Opoka, a w 2022 r. na delegata ds. Telewizji Trwam.
Przewodniczący KEP - zgodnie ze statutem - zwołuje Radę Stałą, zebranie plenarne, radę biskupów diecezjalnych i przewodniczy obradom podczas tych zebrań. Ponadto zaprasza wyjątkowo i w szczególnych przypadkach na zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski inne osoby, po wysłuchaniu Prezydium KEP.
Przewodniczący KEP reprezentuje Konferencję na zewnątrz. Z urzędu wchodzi w skład Rady Stałej KEP. Wraz z Zastępcą Przewodniczącego i Sekretarzem Generalnym tworzą Prezydium Konferencji Episkopatu Polski.
Kieruje on Konferencją Biskupów, która koordynuje wszystkie prace duszpasterskie i charytatywne w Polsce i stanowi normy prawne Kościoła w Polsce. Przesyła sprawozdania i dokumenty z zebrań plenarnych i z rady biskupów diecezjalnych do Stolicy Apostolskiej za pośrednictwem nuncjatury Apostolskiej.
4 marca 2024 roku w naszej parafii młodzież w liczbie 41 osób z rąk ks. bpa Arkadiusza Okroja otrzymało Sakrament Bierzmowania.
Niech czas przygotowania do tego wydarzenia oraz samo umocnienie Duchem Świętym zaowocuje w ich życiu dojrzałą wiarą, bardziej świadomym przeżywaniem relacji z Bogiem oraz doda odwagi do mężnego wyznawania wiary i postępowania według jej zasad.
4 marca zmarł biskup pomocniczy senior diecezji pelplińskiej Piotr Krupa.
Biskup Piotr Krupa wywodzi się z diecezji tarnowskiej. Urodził się 19 czerwca 1936 roku w Braciejowej. Po drugiej wojnie światowej wraz
z rodziną osiadł w ówczesnej diecezji gorzowskiej. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Gościkowie-Paradyżu. 14 maja 1961 roku
z rąk biskupa Wilhelma Pluty przyjął święcenia kapłańskie.
Był wikariuszem w Gubinie, Świebodzinie, Kołczygłowach, które obecnie należą do diecezji pelplińskiej, a potem pracował w Zielonej Górze. Został skierowany na studia do Francji z teologii moralnej na Wydziale Teologii Katolickiej Université des Sciences Humaines w Strasburgu. Po pięciu latach, po otrzymaniu doktoratu, powrócił do Ojczyzny. Został inkardynowany do nowo powstałej diecezji koszalińsko-kołobrzeskej. Pełnił różne zadania w Kurii Biskupiej w Koszalinie, dojeżdżał z wykładami do Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej, a w roku 1978 mianowany rektorem tegoż seminarium, zaś w roku 1981 nowo utworzonego Seminarium Duchownego w Koszalinie.
W roku 1984 minowany został biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Sakrę biskupią otrzymał 15 kwietnia 1984 roku
w Koszalinie. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa z Modlitwy Pańskiej: “Adveniat regnum Tuum” (Przyjdź Królestwo Twoje).
W 1992 roku, w związku z reorganizacją diecezji w Polsce, bp Piotr Krupa został biskupem pomocniczym pelplińskim. Pełnił funkcję wikariusza generalnego. Ponadto był profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie w zakresie teologii moralnej, szczególnie w zagadnieniach dotyczących spowiedzi, a także dyrektorem Diecezjalnego Studium Teologicznego w Tczewie.
Powszechnie podkreśla się bliskość i serdeczność bp. Piotra z wiernymi, skromność i życzliwość dla każdego.
Od 15 września 2011 roku Ojciec Święty Benedykt XVI przyjął rezygnację ks. bpa Piotra Krupy z pełnienia posługi biskupa pomocniczego
w Diecezji Pelplińskiej. Sprawowanie urzędu zakończył 15 września 2011.
Zmarł 4 marca 2024 roku w szpitalu w Tczewie.
za Radio Głos
PLAN UROCZYSTOŚCI POGRZEBOWYCH ŚP. BISKUPA PIOTRA W BAZYLICE KATEDRALNEJ W PELPLINIE
w piątek 8 marca 2024 r.:
o godz. 18.00 - Msza Święta pod przewodnictwem arcybiskupa Tadeusza Wojdy, Metropolity Gdańskiego;
po Mszy Świętej czuwanie przy Zmarłym do godz. 22.00;
w sobotę, 9 marca 2024 r.:
od godz. 7.00 - możliwość modlitwy indywidualnej w intencji Zmarłego;
godz. 10.00 - wspólny różaniec w intencji Zmarłego;
godz. 11.00 - Msza święta pogrzebowa pod przewodnictwem biskupa pelplińskiego Ryszarda Kasyny, a po niej złożenie ciała w krypcie biskupów w katedrze.
Polecajmy biskupa Piotra Bożemu Miłosierdziu: requiescat in pace…
ADWENT 2023 r.Nowy rok liturgiczny, który przeżywać będziemy pod hasłem: „Uczestniczę we wspólnocie
Kościoła”.
Adwent (z łac. adventus - przyjście, przybycie) to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym.
Adwent składa się z dwóch odrębnych okresów:
1. czasu, w którym kierujemy nasze serca ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Jezusa w chwale na końcu czasów (okres od początku Adwentu do 16 grudnia włącznie);
2. czasu bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, w której wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię.
Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii adwentowej obydwu części jest czytanie księgi proroka Izajasza. Czytanie to obrazuje tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem.
Pierwsze ślady obchodzenia Adwentu spotykamy w IV w. między innymi w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. Z pewnością Adwent nie istniał, dopóki nie ustalono stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego. Została ona wyznaczona dopiero w II połowie IV wieku. W Hiszpanii pierwsze wzmianki o przygotowaniu do obchodu Narodzenia Pańskiego (choć nie jest ono określane mianem Adwentu) pochodzą z roku 380. Kanon 4 synodu w Saragossie, który odbył się w tym roku, poleca wiernym, aby od dnia 17 grudnia do Epifanii (6 stycznia) gorliwie gromadzili się w kościele, nie opuszczając ani jednego dnia. W tradycji gallikańskiej Adwent miał charakter pokutny i ascetyczny (post, abstynencja, skupienie), co wspomina św. Hilary (+ 367). W V w. biskup Tours, Perpetuus, wprowadził w Galii obowiązek postu w poniedziałki, środy i piątki w okresie od dnia św. Marcina (11 listopada) do Narodzenia Pańskiego. W Rzymie okres przygotowania do Narodzenia Pańskiego został wprowadzony dopiero w drugiej połowie VI wieku. Adwent miał tu charakter liturgicznego przygotowania na radosne święta Narodzenia Pańskiego, ze śpiewem Alleluja, Te Deum laudamus, z odpowiednim doborem czytań i formularzy, bez praktyk pokutnych.
Od czasów św. Grzegorza Wielkiego (590-604) Adwent w Rzymie obejmował już 4 tygodnie. Był to czas bezpośredniego, liturgicznego przygotowania na obchód pamiątki historycznego przyjścia Chrystusa. Na początku IX w. Adwent nabiera także charakteru eschatologicznego - staje się czasem przygotowania na ostateczne przyjście Chrystusa. W wyniku połączenia tradycji gallikańskiej i rzymskiej ukształtował się Adwent, jaki przeżywamy do dziś - liturgicznie rzymski, a ascetycznie gallikański (kolor fioletowy, bez Gloria). Formę tę rozpowszechniały klasztory benedyktyńskie i cysterskie. W XIII w. znana ona była już w całym Kościele, do czego przyczyniły się nowe zakony, zwłaszcza franciszkanie.
Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego Testamentu, przez których życie i działalność Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Jego Syna: Maryję, Jana Chrzciciela, Izajasza.
Adwent to czas radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem i przygotowania się do niego przez pokutę i oczyszczenie. Dlatego Kościół zachęca do udziału w rekolekcjach, przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. Adwent nie jest jednak w sensie ścisłym czasem pokuty, tak jak na przykład Wielki Post.
Jak czytamy w "Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza" z 1969 r.: "Adwent ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania".
W czasie całego Adwentu, poza niedzielami i uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), odprawiane są Roraty. Ta bardzo dawna tradycja jest nadal w Polsce kultywowana. Roraty to Msze ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiane wczesnym rankiem. Ich nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku - Rorate caeli desuper (Spuśćcie rosę, niebiosa). W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca - symbolizuje ona obecność Maryi. Według Abrahama Bzowskiego, dominikanina, wybitnego historyka Kościoła, początek Rorat w Polsce datuje się na XIII wiek. Ich odprawianie miał wprowadzić w Poznaniu książę Przemysł I Pobożny, a w Krakowie, na prośbę św. Kingi, Bolesław Wstydliwy. Największą popularność i szczyt rozwoju Roraty osiągają w XVI wieku. Codziennego udziału w tej Mszy świętej przestrzegali królowie Zygmunt Stary i Zygmunt August, królowa Bona, Anna Jagiellonka i Marysieńka Sobieska. Zygmunt I Stary i Anna, jego córka, starali się o to, aby w kaplicy królewskiej na Wawelu Roraty odprawiane były nie tylko w czasie Adwentu, ale przez cały rok raz na tydzień. Na ten cel przeznaczyli pewne fundusze i w 1545 roku utworzono, przy kaplicy zygmuntowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi, specjalną kapelę śpiewaczą "rorantystów".
Z odprawianiem Mszy św. roratniej wiąże się zapalanie dodatkowej świecy. W dawniejszych czasach przed rozpoczęciem Mszy św. do ołtarza podchodził król, niosąc pięknie ozdobioną świecę, i stawiał ją na najwyższym lichtarzu na środku ołtarza. Podobne świece, lecz już nie ozdobione, przynosili do ołtarza prymas, senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop - przedstawiciele ówczesnych stanów. Każdy z nich, wręczając świecę celebransowi, odpowiadał na jego pytanie: "Gotowy jesteś na sąd Boży?" - "Gotów jestem na sąd Boży".
Od IX w. dla drugiej części Adwentu charakterystyczne są tzw. antyfony "O", ponieważ wszystkie rozpoczynają się od tej właśnie litery: O Sapientia, O Adonai, O Radix Jesse, O Clavis David, O Oriens, O Rex gentium, O Emmanuel. Tak uszeregował je Amalariusz z Metzu (+ 850). Oparte są one na obrazach i symbolach biblijnych. Antyfony te w tłumaczeniu polskim stanowią siedem kolejnych zwrotek dawno śpiewanej pieśni "Mądrości, która z ust Bożych wypływasz". Ich treść obrazuje tęsknotę Izraelitów za Mesjaszem. Stosowane były pierwotnie jako antyfony do Magnificat w Liturgii Godzin. W odnowionej liturgii zachowały swoje tradycyjne miejsce. Ponadto włączone zostały w Mszę świętą jako wersety aklamacji przed Ewangelią.
III Niedziela Adwentu jest nazywana Niedzielą Różową lub - z łaciny - Niedzielą GAUDETE. Nazwa ta pochodzi od słów antyfony na wejście: "Gaudete in Domino", czyli "Radujcie się w Panu". Szaty liturgiczne mogą być - wyjątkowo - koloru różowego, a nie, jak w pozostałe niedziele Adwentu, fioletowe. Teksty liturgii tej niedzieli przepełnione są radością z zapowiadanego przyjścia Chrystusa i z odkupienia, jakie przynosi. Warto pamiętać, że oprócz Niedzieli Gaudete jest jeszcze tylko jedna okazja do używania szat liturgicznych koloru różowego - jest nią Niedziela LAETARE - IV Niedziela Wielkiego Postu.
WYPOMINKI, czyli nasza pamięć o zmarłych...
Przy końcu października w kościelnych zakrystiach, biurze parafialnym zaczyna się gromadzić sporo ludzi. Przychodzą do księdza, aby wręczyć mu kartkę z wypisanymi imionami i nazwiskami osób zmarłych. Potem, w trakcie nabożeństwa, ksiądz wyczytuje ich wszystkich i prowadzi modlitwę w ich intencji.
To wypominki – forma modlitewnej pamięci o tych, którzy odeszli.
Czytanie listy osób – czy to żywych, czy zmarłych – i kierowanie do Boga próśb w ich intencji sięga swoją historią czasów starożytnych. Istniały wtedy tzw. dyptyki, czyli tabliczki, na których chrześcijanie zapisywali imiona biskupów, dobrodziejów, męczenników czy właśnie bliskich zmarłych, aby odczytać je w czasie Mszy św. Dzisiejsze wypominki nawiązują do tej starożytnej tradycji, która kryje w sobie głęboki sens. Zapisując imiona naszych bliskich zmarłych, a następnie je czytając, wierzymy, że są oni zapisani w księdze życia, o której wspomina Apokalipsa św. Jana. Jest to księga, w której widnieją imiona zbawionych. Wypominki wyrażają więc naszą wiarę w życie wieczne i zaufanie do miłosiernego Boga, który pragnie zbawić każdego człowieka. Ta forma modlitwy mówi również o więzi, która łączy nas, żyjących na ziemi, z osobami, które są w czyśćcu, a także z tymi, którzy już są w niebie. Stanowi to wyraz jedności całego Kościoła: pielgrzymującego na ziemi, pokutującego w czyśćcu oraz triumfującego w niebie. Śmierć nas zatem nie rozdziela. Ciągle trwamy we wzajemnej miłości. My, na ziemi, pamiętamy w modlitwie o zmarłych, ponieważ chcemy, aby jak najszybciej mogli doświadczyć pełnego szczęścia przy Bogu.
Są różne rodzaje wypominków.
W naszej parafii praktykujemy wypominki na Mszę św. zbiorową, która jest sprawowana 2 listopada o g. 11.00.
Są także wypominki roczne, które czyta się w każdą niedzielę przed Mszą św. o g. 7.00, 11.00 oraz 17.00.
Znicze, kwiaty, czysty grób – to wszystko wyraża naszą miłość do zmarłych. Oni jednak najbardziej potrzebują naszej modlitwy. Warto więc skorzystać z tej wielowiekowej tradycji wypominków. Gdy kiedyś spotkamy się w niebie z tymi, którzy nas wyprzedzili w ziemskiej wędrówce, pewnie dowiemy się od nich, jak bardzo nasza modlitwa im pomogła i jak bardzo są nam za nią wdzięczni.
Różaniec w Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii
17 grudnia 2001 roku Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ogłosiła "Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii". Poniżej zamieszczamy tę część, która odnosi się do modlitwy różańcowej.
Różaniec
197. Różaniec lub Psałterz Maryi to jedna z najwspanialszych modlitw do Matki Pana. Dlatego ,,Namiestnicy Chrystusowi nieraz zachęcali wiernych do częstego odmawiania różańca. Jest to modlitwa o charakterze biblijnym, polegająca na rozważaniu wydarzeń zbawczych z życia Chrystusa, ściśle związanego ze swoją Matką. Znane są również liczne świadectwa świętych pasterzy i wiernych o znaczeniu i skuteczności tej modlitwy”.
Różaniec jest modlitwą wybitnie kontemplacyjną. Jego recytacja ,,domaga się odmawiania w rytmie spokojnej modlitwy i jakby z zatopioną w myślach powolnością, by przez to modlący się łatwiej oddał się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa”. Odmawianie różańca jest wyraźnie zalecane w formacji i w życiu duchownym alumnów oraz zakonników.
198. Kościół wyraża swoja cześć dla modlitwy różańcowej, gdy zaleca Obrzęd błogosławieństwa różańca. Obrzęd ten podkreśla wspólnotowy charakter modlitwy różańcowej. Towarzyszy mu błogosławieństwo osób, które rozważają tajemnice życia, śmierci i zmartwychwstania Pana, dlatego ,,rozważając w sercu te tajemnice, wierni powinni starać się naśladować je w życiu”.
Ponadto błogosławieństwo różańca winno się odbywać - jak to sugeruje Rytuał - przy udziale ludu, z okazji pielgrzymek do sanktuariów maryjnych, w święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny, a szczególnie we wspomnienie Matki Bożej Różańcowej oraz na zakończenie października.
199. Na tym miejscu zostaną przedstawione pewne wskazówki, które - przy zachowaniu własnej natury różańca - mogą okazać się pożyteczne w odmawianiu tej modlitwy.
Przy niektórych okazjach odmawianie różańca może przybierać charakter obrzędowy. Zaleca się wówczas, ,,aby odmawianie różańca, zwłaszcza we wspólnocie, miało charakter nabożeństwa i składało się z czytań biblijnych o poszczególnych tajemnicach, ze śpiewu niektórych części, podziału ról, oraz bardziej uroczystego rozpoczęcia i zakończenia tej modlitwy”.
200. Dla tych, którzy odmawiają tylko jedna cząstkę różańca, zwyczajowo są wyznaczone poszczególne dni tygodnia na różne tajemnice: radosne (poniedziałek i czwartek), bolesne (wtorek i piątek), chwalebne (środa, sobota i niedziela).
Ten podział, gdyby go surowo przestrzegać, może czasem doprowadzać do kontrastu miedzy treścią tajemnic różańcowych a treścią liturgii dnia. Przykładem może tu być odmawianie części bolesnej w uroczystość Narodzenia Pańskiego, jeśli przypadnie ona w piątek. W takich przypadkach trzeba mieć na uwadze, że ,,należy pogłębić charakter liturgiczny tej modlitwy, przypisując określonym dniom tygodnia poszczególne tajemnice: radosne, bolesne i chwalebne. Można ponadto zachować zwyczaj, który pozwala na dobór tajemnic niezależnie od wyznaczonego dnia, ale w zależności od obchodzonej w danym dniu treści liturgicznej. Nie będzie też sprzeczne z naturą tej modlitwy harmonijne zastąpienie niektórych tajemnic takimi, które bardziej odpowiadają treści liturgicznej danego okresu lub dnia”. Tak np. słusznie czynią wierni, gdy 6 stycznia, w uroczystość Objawienia Pańskiego, odmawiają tajemnice radosne, a w ,,piątej tajemnicy" w miejsce znalezienia 12-letniego Jezusa w świątyni jerozolimskiej, rozważają pokłon trzech Mędrców. Jest oczywiste, ze należy to czynić z dużą rozwaga, z wiernością Pismu świętemu i zgodnie z właściwym charakterem liturgii.
[Jan Paweł II listem apostolskim Rosarium Virginis Mariae (16 października 2002) wprowadzil tajemnice światła i zmienił dni odmawiania tajemnic różańca, zaznaczając: ,,Według obecnej praktyki poniedziałek i czwartek poświęca się «tajemnicom radosnym», wtorek i piątek «tajemnicom bolesnym», środę, sobotę i niedzielę «tajemnicom chwalebnym». Gdzie włączyć «tajemnice światła»? Zważywszy, ze «tajemnice chwalebne» powtarza się przez dwa kolejne dni, w sobotę i w niedziele, a sobota jest tradycyjnie dniem o silnym zabarwieniu maryjnym, wydaje się wskazane przenieść na sobotę drugie w ciągu tygodnia rozważanie «tajemnic radosnych», w których wyraźniejsza jest obecność Maryi. Czwartek pozostaje w ten sposób wolny właśnie na medytacje «tajemnic światła»" (nr 38). Aktualnie wiec tajemnice radosne odmawia się w poniedziałek i sobotę, tajemnice światła w czwartek, tajemnice bolesne we wtorek i piątek, tajemnice chwalebne w środę i niedzielę - uwaga redaktora polskiego wydania]
201. W celu ułatwienia kontemplacji i zharmonizowania myśli ze słowami duszpasterze i teologowie często przypominają o przywróceniu i stosowaniu krótkich aklamacji przypominających poszczególne tajemnice różańcowe. Aklamacje te pochodzą ze starożytnej struktury różańcowej, która właściwie nigdy nie zanikła.
Wspomniane aklamacje, całkowicie zgodne z charakterem postarzania i rozważania różańca, polegają na tym, ze po imieniu Jezus [w Zdrowaś Maryjo] ciągle przypominają rozważaną tajemnice. Prawidłowa aklamacja, stała dla poszczególnych dziesiątek różańca, krótka, zgodna z Pismem świętym i liturgią, może stanowić poważną pomoc w medytacyjnym odmawianiu różańca świętego.
202. ,,W ukazywaniu wiernym znaczenia i piękna różańca winno się unikać słów, które by usuwały w cień inne formy modlitewne lub koronki maryjne, zatwierdzone przez Kościół”, lub takich, które mogłyby rodzić poczucie winy u tych, którzy tej modlitwy nie odmawiają na co dzień: ,,Różaniec jest wprawdzie wzniosłym rodzajem modlitwy, jednak chrześcijanin winien czuć się w stosunku do niego wewnętrznie wolny. Ze wszech miar wypada, by do jego odmawiania spokojnie i w sposób właściwy był on pociągany raczej wewnętrznym pięknem tej modlitwy”.
200. Dla tych, którzy odmawiają tylko jedna cząstkę różańca, zwyczajowo są wyznaczone poszczególne dni tygodnia na różne tajemnice: radosne (poniedziałek i czwartek), bolesne (wtorek i piątek), chwalebne (środa, sobota i niedziela).
Ten podział, gdyby go surowo przestrzegać, może czasem doprowadzać do kontrastu miedzy treścią tajemnic różańcowych a treścią liturgii dnia. Przykładem może tu być odmawianie części bolesnej w uroczystość Narodzenia Pańskiego, jeśli przypadnie ona w piątek. W takich przypadkach trzeba mieć na uwadze, że ,,należy pogłębić charakter liturgiczny tej modlitwy, przypisując określonym dniom tygodnia poszczególne tajemnice: radosne, bolesne i chwalebne. Można ponadto zachować zwyczaj, który pozwala na dobór tajemnic niezależnie od wyznaczonego dnia, ale w zależności od obchodzonej w danym dniu treści liturgicznej. Nie będzie też sprzeczne z naturą tej modlitwy harmonijne zastąpienie niektórych tajemnic takimi, które bardziej odpowiadają treści liturgicznej danego okresu lub dnia”. Tak np. słusznie czynią wierni, gdy 6 stycznia, w uroczystość Objawienia Pańskiego, odmawiają tajemnice radosne, a w ,,piątej tajemnicy" w miejsce znalezienia 12-letniego Jezusa w świątyni jerozolimskiej, rozważają pokłon trzech Mędrców. Jest oczywiste, ze należy to czynić z dużą rozwaga, z wiernością Pismu świętemu i zgodnie z właściwym charakterem liturgii.
[Jan Paweł II listem apostolskim Rosarium Virginis Mariae (16 października 2002) wprowadzil tajemnice światła i zmienił dni odmawiania tajemnic różańca, zaznaczając: ,,Według obecnej praktyki poniedziałek i czwartek poświęca się «tajemnicom radosnym», wtorek i piątek «tajemnicom bolesnym», środę, sobotę i niedzielę «tajemnicom chwalebnym». Gdzie włączyć «tajemnice światła»? Zważywszy, ze «tajemnice chwalebne» powtarza się przez dwa kolejne dni, w sobotę i w niedziele, a sobota jest tradycyjnie dniem o silnym zabarwieniu maryjnym, wydaje się wskazane przenieść na sobotę drugie w ciągu tygodnia rozważanie «tajemnic radosnych», w których wyraźniejsza jest obecność Maryi. Czwartek pozostaje w ten sposób wolny właśnie na medytacje «tajemnic światła»" (nr 38). Aktualnie wiec tajemnice radosne odmawia się w poniedziałek i sobotę, tajemnice światła w czwartek, tajemnice bolesne we wtorek i piątek, tajemnice chwalebne w środę i niedzielę - uwaga redaktora polskiego wydania]
201. W celu ułatwienia kontemplacji i zharmonizowania myśli ze słowami duszpasterze i teologowie często przypominają o przywróceniu i stosowaniu krótkich aklamacji przypominających poszczególne tajemnice różańcowe. Aklamacje te pochodzą ze starożytnej struktury różańcowej, która właściwie nigdy nie zanikła.
Wspomniane aklamacje, całkowicie zgodne z charakterem postarzania i rozważania różańca, polegają na tym, ze po imieniu Jezus [w Zdrowaś Maryjo] ciągle przypominają rozważaną tajemnice. Prawidłowa aklamacja, stała dla poszczególnych dziesiątek różańca, krótka, zgodna z Pismem świętym i liturgią, może stanowić poważną pomoc w medytacyjnym odmawianiu różańca świętego.
202. ,,W ukazywaniu wiernym znaczenia i piękna różańca winno się unikać słów, które by usuwały w cień inne formy modlitewne lub koronki maryjne, zatwierdzone przez Kościół”, lub takich, które mogłyby rodzić poczucie winy u tych, którzy tej modlitwy nie odmawiają na co dzień: ,,Różaniec jest wprawdzie wzniosłym rodzajem modlitwy, jednak chrześcijanin winien czuć się w stosunku do niego wewnętrznie wolny. Ze wszech miar wypada, by do jego odmawiania spokojnie i w sposób właściwy był on pociągany raczej wewnętrznym pięknem tej modlitwy”.
Pobierz Plik:
(theme/przechlewo_kocipw.w.anny-przebudowakrypty_1695468481.pdf)
Parafia Rzymsko-Katolicka pw.Św. Anny w Przechlewie
ul.Młyńska 3, 77-320 Przechlewo
Bank Spółdzielczy w Przechlewie nr konta: 43 9326 0006 0060 4051 2000 0010