Grupy i wspólnoty

Początki Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci sięgają roku 1843. Powstało ono we Francji – z inicjatywy biskupa Karola de Forbin-Jansona – by ratować chińskie dzieci umierające na ulicach z głodu, bez łaski chrztu świętego. Tę dramatyczną sytuację najmłodszych mieszkańców Chin opisywali w swoich listach francuscy misjonarze pracujący w tym kraju. Biskup Karol bardzo pragnął pospieszyć im z pomocą. Sam jednak niewiele mógł uczynić. Myśl o założeniu Stowarzyszenia Świętego Dziecięctwa Pana Jezusa (taka bowiem była pierwotna nazwa PDMD) poddała biskupowi Paulina Jaricot, założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary, oraz ks. Filipino de Riviere. Z ich wspólnych rozmów zrodził się pomysł, aby chrześcijańskie dzieci pomogły ratować swoich rówieśników z innych części świata, odmawiając codziennie w ich intencji krótką modlitwę i ofiarowując im miesięcznie drobną sumę pochodzącą z własnych oszczędności. Poprzez modlitwę, wyrzeczenia i pomoc materialną miały podjąć się ocalenia dzieci z różnych części świata. Dla tego szlachetnego dzieła biskup Karol pragnął poświęcił życie i fortunę rodzinną.

Jedną z pierwszych członkiń Stowarzyszenia Świętego Dziecięctwa Pana Jezusa była Paulina Jaricot, której system dziesiątkowy, zastosowany w Dziele Rozkrzewiania Wiary, został tu zastąpiony „dwunastkami”. Taki układ przyjęto z uwagi na Dziecię Jezus, patrona Dzieła. Analogicznie do dziesiętnego systemu PDRW „oddziały” (12 dzieci) oraz „dywizje” (114 dzieci) w dziele dzieci mnożyły się dwunastkami.

Początkowo dorośli sceptycznie patrzyli na tę inicjatywę, ale prawdziwy entuzjazm i niezwykły zapał dzieci i ich wychowawców sprawił, że szybko zmienili zadanie, ponieważ Dzieło zaczęło przynosić zadziwiające efekty. Parvulus natus est nobis (Dziecię nam się narodziło) – mówili biskupi z Chin, Indii i Japonii obecni na Soborze Watykańskim I. A papież Pius XI w swojej encyklice Rerum Ecclesiae, apelując na rzecz apostolstwa misyjnego, na pierwszym miejscu zwrócił się właśnie do najmłodszych, bo „czyż Pan może odmówić czegoś niewinnym dzieciom”.

Na krótko przed śmiercią Założyciela (w październiku 1844 r.) Stowarzyszenie istniało już w 65. diecezjach. W roku 1846 działało także w Belgii, Austrii, Niemczech, na Węgrzech, we Włoszech oraz w Szwajcarii, rok później w Anglii, a po kolejnych dwóch w Holandii, Irlandii, Hiszpanii i w Argentynie. W roku 1851 dotarło do Stanów Zjednoczonych Ameryki, Kanady i Meksyku; a w 1853 do Portugalii, Brazylii i Peru. Piętnaście lat po założeniu trafiło do Szkocji, Polski i Grecji, a w 1870 r. do Australii i Ekwadoru. W roku 1879 rozpoczęło działalność w Szwecji i Norwegii, w 1887 w Kolumbii, w 1890 w Urugwaju… I z każdym upływającym rokiem dołączały do niego kolejne kraje.

Stowarzyszenie Świętego Dziecięctwa Pana Jezusa ratowało miliony dzieci. W jednej tylko chińskiej misji (Kiangnan) w latach 1842-1922 pomoc otrzymały ok. 2 mln dzieci, które były zagrożone śmiercią. Doceniając tę niezwykłą pomoc, papież Pius XI podniósł Stowarzyszenie do rangi papieskiej. W encyklice Rerum Ecclesiae napisał: „Jakby z ramienia Dzieła Rozkrzewiania Wiary wyrastają dwa inne Dzieła: Święte Dziecięctwo Pana Jezusa oraz Dzieło św. Piotra Apostoła, które we wspomaganiu ich darami i jałmużną powinny mieć pierwszeństwo przed wszystkimi organizacjami o celach partykularnych, ponieważ są papieskie”.

Dzieło, choć było „papieskie” i uprzywilejowane w Kościele powszechnym, miało swoją siedzibę w Paryżu. Dopiero w roku 1980 przeniesiono ją do Rzymu, do Pałacu Kongregacji Ewangelizacji Narodów, obok Sekretariatów Generalnych pozostałych Papieskich Dzieł Misyjnych.